De methode is ontwikkeld door de Zweedse Gunilla Birkestad.
Gunilla ontdekte de positieve effecten van aanrakingen. Dit motiveerde haar om deze behandelmethode te ontwikkelen. In Zweden is Tactiel Stimulering geïntegreerd in de reguliere gezondheidszorg, kinderdagverblijven en onderwijs. Inmiddels heeft de methode ook zijn weg buiten Zweden gevonden, waaronder in Nederland.
Aanleiding
In 1984 werkte Gunilla als een verzorgster voor mensen met een verstandelijke handicap. Op een middag, na het eten, zat ze rustig op een bank naast een man die gediagnosticeerd was als spastisch, epileptisch en mogelijk autistisch. Omdat hij niet kon spreken, noch bewegen plaatste ze een van haar handpalmen op zijn schouder en de andere op zijn elleboog om wat contact met hem te hebben. Na ongeveer 15 minuten vernam ze dat de, verkrampte, arm die ze vasthield zich strekte. Ze besloot om deze aanraking op zijn heup en knie toe te passen. Binnen 5 minuten begon zijn been zich te strekken, toen legde ze haar hand op de andere kant. Zijn ledematen waren jaren opgetrokken en gedraaid, na 15 minuten aanraking niet meer. Zijn spieren kwamen tot rust en hij zat voor het eerst in jaren op een normale manier.
Ze vroeg zich af wat er zou gebeuren als ze deze zachte aanraking op het hele lichaam zou toepassen. Ze had dit nog nooit eerder gedaan dus moest ze het langzaam aan doen en tijd nemen om te voelen wat de volgende stap zou zijn. Toen ze doorging kwamen de effecten snel. Hij begon in de kamer rond te kijken en naar het verplegend personeel. Dit was iets wat hij nog nooit gedaan had. Nadat hij de zachte aanraking over zijn hele lichaam had ontvangen, slaakte hij een diepe zucht, legde zijn handen achter zijn hoofd en kruiste zijn benen. Zijn houding was normaal. Hij keek in het rond en het leek of hij de hele middag had genoten.
De effecten van die sessie hielden de volgende dagen aan, de epileptische aanvallen bleven weg. Ze wist dat ze iets belangrijks had ontdekt. Ze bleef ermee werken en haar toevallige ontdekking werd een techniek. Andere verzorgers waren verbaasd door de effecten en ze begon hun de techniek te leren. Ze zocht overal naar literatuur over de effecten van aanraking maar vond niets.
Tot ze in 1989, na het bijwonen van een seminar voor babymassage docenten, een boek ontdekte dat zich richtte op dit onderwerp. Ashley Montagus boek “Aanraking een levensbehoefte” noemde de effecten van aanraking tactiel stimulering. Omdat de techniek die ze ontwikkeld had zich alleen richtte op de effecten van aanraking, noemde ze de techniek Tactiel Stimulering.
In 1992 ontmoette Gunilla Prof. Kerstin Uvnas Moberg van het Karolinska Institute. Zij heeft al meer dan 20 jaar de effecten onderzocht van aanraking en deed ondersteunend wetenschappelijk onderzoek. Deze onderzoeken gaven Gunilla een theorie en een achtergrond om de effecten van de Tactiel Stimulering te verklaren.
Deze stimulering van de huid als tast-orgaan wordt tegenwoordig in Zweden niet alleen in elk zorgcentrum toegepast, maar heeft er ook zijn weg gevonden naar vrijwel alle kinderdagverblijven en scholen.
In Zweden krijgen oudere kinderen echte massageles, ze leren enkele eenvoudige grepen uit de Tactiel Stimulering. Scholen passen dit graag toe, het is bewezen dat de leerresultaten tot 30% omhoog gaan. Dat is niet zo vreemd als je weet dat adrenaline, het stresshormoon, ervoor verantwoordelijk is dat het overlevingsdeel van het brein voldoende bloed krijgt. Daardoor wordt er bloed ( dus zuurstof ) onttrokken aan het voorste deel van het brein, dat verantwoordelijk is voor het vastleggen van kennis. Als er oxytocinen vrijkomen door het aanraken van receptoren in de huid, gebeurt het omgekeerde: de bloedtoevoer is optimaal, het brein opent zich, er worden prettige gevoelens gekoppeld aan leren.